Πάνε αρκετοί μήνες από εκείνο το απόγευμα που, μιλώντας στο διαδίκτυο με τον Χάρη, έμαθα την ιδέα. «Μην το πεις σε κανέναν ακόμα» μου είπε, «αλλά σκέφτομαι να οργανώσω ένα φεστιβάλ, στη Λήμνο». Όσο χάρηκα με αυτά τα νέα, άλλο  τόσο προβληματίστηκα, γιατί η διοργάνωση ενός φεστιβάλ είναι πολύπλοκη υπόθεση, και στην Ελλάδα οι συνθήκες είναι «ιδιαίτερες» για τέτοιες πρωτοβουλίες.

Πέρασαν οι μήνες όμως και το φεστιβάλ άρχισε να γίνεται πραγματικότητα. Αν και το φεστιβάλ ξεκινούσε στις 13 Ιουλίου, εγώ, μαζί με το Θανάση, μαζέψαμε ρούχα, υπνόσακους, laptop και synthesizer (καθότι θα ακολουθούσε η πρώτη… φεστιβαλική μας ζωντανή εμφάνιση ως Fabrics) και στις 9 του μήνα πήραμε το δρόμο για τη Λήμνο (μέχρι την Καβάλα, όπου τελειώνει ο δρόμος και πρέπει να επιβιβαστείς σε πλοίο).  Η Λήμνος ήταν ένας προορισμός που δε μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό και απ’ ότι κατάλαβα το ίδιο ίσχυε και για πολλούς άλλους. Δε συνάντησα ούτε έναν όμως που να μην ξαφνιάστηκε ευχάριστα από το νησί με τις υπέροχες παραλίες και τους φιλόξενους και ζεστούς ανθρώπους του.

Τρίτη πρωί, αναχώρηση από το ξενοδοχείο προς αναζήτηση της παραλίας που θα φιλοξενούσε το φεστιβάλ: Χαβούλι. Ένας πλατύς, αμμουδερός κόλπος με λίγες αγριελιές που τον σταματά απότομα ένας επιβλητικός βραχώδης λόφος. Ο ήλιος που γυρόφερνε κάθε μέρα πάνω από τις αγριελιές, την άμμο και τα νερά, έσβηνε πέρα από τη θάλασσα, πίσω από τα μακρινά βουνά αφήνοντας πίσω του χρώματα εξορισμένα από τον ουρανό της πόλης.

Την Παρασκευή το μεσημέρι τα ηχεία ξύπνησαν και το φεστιβάλ ξεκίνησε με τα chill out και dub dj set των Batistatos και Arash Atman. Ο κόσμος, μαζεμένος κοντά στη σκηνή, εμφανώς ανυπόμονος για το φεστιβάλ που μόλις αρχίζε, απολάμβανε το μεθυστικό μείγμα της μουσικής και του τοπίου. Ενθουσιασμένοι και εμείς, αλλά και λίγο αγχωμένοι συνάμα, μιας και ακολουθούσε το δικό μας live. Άγχος για δύο λόγους: για τα λάθη που πιθανόν να κάνουμε και για την αντίδραση του κόσμου στη μουσική μας. Όλα όμως πήγαν καλά, με ελάχιστα λάθη και ένθερμη αποδοχή από τον κόσμο.

Ακολουθούσε το live του Xerxes, με ατμοσφαιρική μελωδική ambient,  ιδανική μουσική επένδυση στα πλατσουρίσματα του κόσμου στην κρυστάλλινα νερά της παραλίας και την τεμπέλικη ξάπλα κάτω από τη σκιά της σκηνής στην αμμουδιά. Είχε αρχίσει να σουρουπώνει και η υπερένταση της ετοιμασίας για το live είχε επιτέλους υποχωρήσει, δίνοντας τη θέση του στο εκνευριστικό γουργουρητό των στομαχιών μας και την κούραση. Αν θέλαμε να αντέξουμε για τα βραδινά live θα έπρεπε να πάμε πίσω στο ξενοδοχείο να αφήσουμε τα μηχανήματα, να φάμε κάτι και να κάνουμε ένα ανακουφιστικό ντους.

Μετά από όλα αυτά, επιστρέψαμε ανανεωμένοι για να απολαύσουμε τον Kenji Williams, γνωστό από το project Aba Structure, στο πρώτο του live στην Ελλάδα. Ο κ. Williams δίνει ένα μοναδικό αέρα στα live του με τον ήχο του βιολιού του και την εκθαμβωτική παρουσία της συζύγου του που με το χορευτικό της συμπληρώνει μοναδικά τους ατμοσφαιρικούς progressive ρυθμούς του Αba Structure. Ακολούθησε μια από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις του φεστιβάλ, το live του Kay Nakayama. Ατμοσφαιρικός, σκοτεινός, η μουσική του σε downtempo και dance ρυθμούς, πάντα groovy αλλά και με κινηματογραφική αίσθηση. Είχε πάει ήδη μία μετά τα μεσάνυχτα και το επόμενο live ήταν από τον Ian Ion ή αλλιώς Saiko Pod. Progressive ρυθμοί, electro breaks και πλέον όλοι χορεύαμε μπροστά στο stage. Η κούραση όμως δε μας ξέχασε και τα πόδια άρχισαν να βαραίνουν, γι’ αυτό αποσυρθήκαμε στο chai shop, για ένα ζεστό ρόφημα πριν τον ύπνο.

Είχαμε βαρύ πρόγραμμα για την επόμενη μέρα. Αραχτοί από το πρωί στην αμμουδιά, υπό τους chill out ήχους πολλών βετεράνων της σκηνής. Κατά τις 11 το πρωί λοιπόν, με φραπεδάκι ανα χείρας και εξοπλισμένοι με αντηλιακό, στρωθήκαμε στην παραλία για τις πρώτες πρωινές βουτιές με μουσική επένδυση το ονειρικό ambient dj set του Aes Dana, προϊδεάζοντας μας για το live του που θα ακολουθούσε την επόμενη μέρα. Τη σκυτάλη μετά πήρε ο Martin Glover, γνωστός πλέον ως Youth. Ο κ. Glover, ένας πραγματικά πολυτάλαντος μουσικός, έχει ασχοληθεί με πάρα πολλά είδη μουσικής από punk/post-punk (μην ξεχνάμε τους Killing Joke)  μέχρι psychedelic trance. Στο φεστιβάλ είχαμε τη χαρά να τον απολαύσουμε τρεις φορές, την πρώτη σε ένα ethnic dub dj set, με μουσικές από τις συνεργασίες του με το όνομα Youth (Youth in Dub, Kumba Mela, Dub Trees, Celtic Cross). 

Επιστροφή μετά σε πιο ηλεκτρονικό ύφος, με τα live των Abacus και Tripswitch. Ο Abacus παρουσίασε καινούρια, ακυκλοφόρητη δουλειά, που κινείται σε πιο electro-minimal break ρυθμούς, πάντα με το ιδιαίτερο προσωπικό του ύφος. Ο Tripswitch μας έδωσε μια καλή γεύση από το νέο album που έχει στα σκαριά - ατμοσφαιρική και αιθέρια μελωδική chill out.

Καθώς ετοιμαζόταν η I M LND για το dj set της πετάχτηκα μέχρι το chai shop για ανεφοδιασμό με κρύο τσάι. Με την πρώτη γουλιά έφτασε στα αυτιά μου ένας γνώριμος ambient ήχος από τον κλασικό πλέον δίσκο Lifeforms των Future Sound of London. Κάθε συνειρμός μπήκε σε δεύτερη μοίρα, έπρεπε να επιστρέψω αμέσως στο stage διότι αν ένα set ξεκινάει με FSOL και Autechre, τότε ποιος ξέρει που μπορεί να φτάσει. Και όντως, η I M LGND μας κατέπληξε με το dj set της, δίνοντας μια διαφορετική πνοή στο festival. Από τους ambient electronica ήχους μας οδήγησε στην καταιγιστική drum & bass των Noisia και Calyx. Ένα επακόλουθο dj set αφιερωμένο εξ ολοκλήρου στην drum & bass δε θα ήταν καθόλου άσχημα…

Ακολούθησε όμως αλλαγή κλίματος, με την νεοσυσταθείσα μπάντα του Youth, τους Vertical Smile, να ανεβαίνουν στη σκηνή. Παρουσιάζοντας μια σύνθεση τυπικής post-punk μπάντας σε συνδυασμό με τον ηλεκτρονικό ήχο ενός synthesizer, κατάφεραν να παντρέψουν τις καθαρές φόρμες (με καταβολές από τους Killing Joke) με synth ήχους σε ένα live / jamming που έβγαζε πολλή ενέργεια!

Πλησίαζε το σούρουπο και οι ρυθμοί άρχισαν να γίνονται πιο χορευτικοί. Στο stage τώρα ανέβηκε ο Gabriel Le Mar, με minimal techno και progressive ήχους, σε ένα πολύ καλό live. Ακολούθησαν οι Γάλλοι Petit Ange και Max Le Sall σε ένα back-to-back dj set, συνεχίζοντας σε progressive ρυθμούς, αλλά κάπου εκεί εγκαταλείψαμε τo stage για να ξεκουραστούμε.

Τις πολύ πρωινές ώρες θα ακολουθούσε ένα αφιέρωμα στη goa trance για τους νοσταλγούς της trance της προηγούμενης δεκαετίας. Το ξυπνητήρι μου όμως δεν είχε το ίδιο πείσμα μ’ εμένα κι έτσι ξύπνησα 2 ώρες αργότερα, χάνοντας τους MFG, για τους οποίους έμαθα αργότερα ότι όντως αντάμειψαν τους νοσταλγούς του παρελθόντος. Το ίδιο όμως έκανε, και με το παραπάνω, ο Har-El Prussky, - τον οποίο ευτυχώς πρόλαβα να απολαύσω - παίζοντας αποκλειστικά κομμάτια των California Sunshine,  κομμάτια χαρακτηριστικά της goa σκηνής.

Καθώς ο ήλιος σηκωνόταν όλο και πιο ψηλά, πλησίαζε η ώρα των Ιαπώνων Uni. Psychedelic trance με ζωντανά tribal drums που προσδίδαν πολλή, μα πολλή ενέργεια στον ήχο! Σίγουρα ένα από τα πιο απολαυστικά live του φεστιβάλ. Αφού λοιπόν χορέψαμε και ιδρώσαμε για τα καλά και ο ήλιος πλέον είχε ανέβει σε θέση που απαγόρευε τις έντονες σωματικές κινήσεις, είχε έρθει η ώρα για τη μεγάλη ανάπαυλα.

Υπό την προστασία της σκιάς της ομπρέλας και με το νερό άφθονο απολαύσαμε την Ultimae σε όλο της το μεγαλείο. Όλο το roster της εταιρείας ήταν εκεί, Aes Dana / HUVA Network, Asura, Carbon Based Lifeforms / Synch24 και φυσικά Solar Fields.  Από το πρωί μέχρι το απόγευμα, από ambient μέχρι ατμοσφαιρική trance, οι Ultimae All Stars ικανοποίησαν τους πάντες με τον ταξιδιάρικο και μαγευτικό ήχο τους. Τελευταίος ήταν ο Solar Fields που μας ξάφνιασε ευχάριστα με ατμοσφαιρική και μελωδική trance, μιας και τον έχουμε συνηθίσει σε πιο ambient συνθέσεις. Ακολούθησε ο Νικήτας με ένα πολύ δυνατό electro progressive dj set, ανεβάζοντας τους ρυθμούς.

Η μόνη παραφωνία σε αυτή την κατά τα άλλα εξαιρετική ροή ήταν το live των Radical Distrortion που ακολούθησε μιας και το στυλ τους - μελωδική full-on psychedelic trance - θα ταίριαζε πολύ περισσότερο με τους παλαίμαχους της goa, που είχαν εμφανιστεί νωρίς το πρωί.

Ακολούθησε το live των Vibrasphere, με το χαρακτηριστικό progressive ήχο τους. Μετά και από αυτό το live αποσυρθήκαμε για ξεκούραση μετά από μια μέρα γεμάτη μουσική. Δυστυχώς χάσαμε το minimal techno dj set του Abacus, για το οποίο άκουσα καλά λόγια, και το live του Antix. Με ένα τόσο εκλεκτικό line up όμως είναι αδύνατο να δεις και να ακούσεις τα πάντα. Ακούσαμε όμως πολλά και ζήσαμε πολλά.

Το φεστιβάλ το έκλεισαν οι Uni, που ξαναβγήκαν στο stage το πρωί για να ευχαριστήσουν τον κόσμο και τους διοργανωτές για το φεστιβάλ και τη φιλοξενία, προτού πάρουν το μεγάλο δρόμο της επιστροφής για την Ιαπωνία. Προτού πάρουμε κι εμείς το σύντομο δρόμο της επιστροφής για τη Θεσσαλονίκη γεμάτοι εικόνες και ήχους από τη Λήμνο.

αναδημοσίευση από το περιοδικό FREEZE, τεύχος 53, συγγραφέας spinnet